18 Φεβρουαρίου 2014. 18 Φεβρουαρίου 1883. Τότε γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης. Τότε γεννήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα του τόπου μας. Μια πνευματική μορφή που καταδιώχτηκε από τους εκκλησιαστικούς κύκλους της εποχής (;) και στιγματίστηκε μέχρι σήμερα ως αφορισμένος. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας, μπορεί εν τέλει να μην τον αφόρισε, αλλά σίγουρα τον κατέκρινε και ο Καζαντζάκης τους αποστόμωσε αποστέλλοντας τους το εξής μήνυμα: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μιαν ευχή: Σας εύχομαι να ‘ναι η συνείδηση σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να ‘στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Σκεπτόμενη αυτά, πάντα μου έρχεται στο νου το πιο αγαπημένο μου βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται.

Το πιο τρωτό σημείο στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια του. Το φαίνεσθαι τον καθορίζει και διευθύνει τις κινήσεις του. Οι εκάστοτε κοινωνικές, πολιτικές επιταγές σε συνδυασμό με τις υστερόβουλες και αδηφάγες επιθυμίες καθιστούν τον άνθρωπο τυφλό και μισαλλόδοξο. Διότι ο γερό –Λαδάς του Καζαντάκη υπάρχει και σήμερα. Είναι ο γείτονας που οδηγεί το ακριβό αυτοκίνητο αλλά επιδεικτικά παραπονιέται για τα έξοδα που αυτό του προκαλεί. Είναι ο τύπος που θα αγοράσει τρίτο πανωφόρι αλλά δεν θα δώσει στον συνάνθρωπο ούτε μια παλιά του κουβέρτα, γιατί πολύ απλά δεν του τη χρωστάει. Είμαστε όλοι μας που αντί να χαιρόμαστε με όσα έχουμε και να τα μοιραζόμαστε, γκρινιάζουμε για όσα θέλουμε να αποκτήσουμε και αγχωνόμαστε για αυτά. Το ίδιο και ο γερο –Πατριαρχέας. Πόσοι δεν έχουμε συναντήσει ιερωμένους που έχουν μπερδέψει την ευλογία Κυρίου με την μπίζνα και το κέρδος. Είναι αυτοί που μετράν τον Χριστό με το κιλό «πέντε δράμια Χριστό, κοστίζει πολύ, τόσο. Είναι η ταρίφα. Πλέρωσε αλλιώς θα πας στον πάτο της κόλασης». Είμαστε όλοι εμείς που δεν ασχολούμαστε με την πνευματική ζωή και την ηρεμία της ψυχής αλλά αναλωνόμαστε στο πρόσκαιρο και ευκαιριακό.

Από τότε μέχρι και σήμερα, ο άνθρωπος δεν θέλει να χαλάει τη βολή του. Ακολουθεί αρχές, πιστεύει σε αξίες μέχρι του σημείου που δεν χρειάζεται να κοπιάσει, να ξεβολευτεί, να ιδρώσει. Πράττει όσο και όπως τον συμφέρει. Το θέμα για αυτόν είναι να κυλούν όλα ομαλά γύρω του.. γύρω του.. γύρω από τον ίδιο. Οι κινήσεις θα περιοριστούν στις απολύτως απαραίτητες: σε αυτές που του επιτρέπουν να επιπλέει με άνεση στο κοινωνικό φαίνεσθαι. Γιατί πάντα υπάρχει και το τι θα πει ο κόσμος. Ποιος κόσμος; Ο κόσμος που τις πιο πολλές φορές δεν συμπαθούμε καν.

Το ελπιδοφόρο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν το παπα Φώτη. Άνθρωποι με βαθιά πιστεύω, με ριζωμένες αξίες και ανυστερόβουλη αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αυτοί, που με λάβαρο την ελπίδα και την καρδιά στα χέρια έτοιμοι να την προσφέρουν σε όποιον έχει ανάγκη, θα παλέψουν να φυτέψουν την αγάπη και την ομόνοια ακόμη και πάνω στους απόκρημνους βράχους και στα άγονα χώματα. Τους γνωρίζουμε εξάλλου. Συνήθως είναι αυτοί που καταδιώκονται γιατί καλούν και τους υπόλοιπους να ξεβολευτούν και να παλέψουν. Αυτό είναι και το κυριότερο χαρακτηριστικό τους. Η καταδίωξη τους από τους άλλους, τους φαινομενικά ικανούς και πρόθυμους να συνδράμουν. Δηλαδή από αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα γύρω τους γιατί δεν τους συμφέρει να προσπαθήσουν για αυτό.

Ο Χριστούς Ξανασταυρώνεται καθε μέρα, από εμάς τους ίδιους, μέσα στις καρδιές μας. Ορθόδοξοι ή μη, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τον συμβολισμό. Σταυρώνουμε και θανατώνουμε καθημερινά την αγάπη είτε με τις πράξεις μας είτε με τις εκούσιες παραλείψεις μας. Ας προσπαθήσουμε όλοι για την Ανάσταση της. Δεν είναι δύσκολο. Ίσως χρονοβόρο και κουραστικό. Όλοι έχουμε τους σπόρους της στις καρδιές μας. Και όπως είπε ο Καζαντάκης: Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα. Ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα. Τον παράδεισο που τους χωράει όλους κι όχι μόνο τον μικρόκοσμό σου.