Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014



Οι άνθρωποι είμαστε εθισμένοι στο happy end. Από μικρά παιδιά περιμέναμε με αγωνία το τέλος του παραμυθιού. Εκεί, πάντα, χωρίς καμία παρέκκλιση, ο ήρωας ξεπερνούσε κύματα δυσκολιών, και ζούσε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα.
Τώρα, για το αν η Σταχτοπούτα ή η Χιονάτη έζησε ευχάριστα αφού παντρεύτηκε το βασιλόπουλο δεν έχουμε αποδείξεις. Και ίσως δεν είναι χρήσιμο να έχουμε δεδομένου ότι είμαστε ευχαριστημένοι γνωρίζοντας ότι το καλό θριάμβευσε και η τάξη των πραγμάτων αποκαταστάθηκε.  Για το αν ζούμε εμείς καλύτερα από τους πρίγκιπες και τις πριγκιποπούλες έχω βάσιμες αμφιβολίες...
Στις μέρες μας, αυτό που έχει επιβιώσει από τα παραμύθια είναι οι δράκοι, οι κακές μάγισσες και τα δηλητηριώδη φίλτρα. Αυτό που εναγωνίως ψάχνουμε είναι η μαγεία, το happily ever after. Δεκτό ότι είναι ίσως ξεπερασμένο να περιμένουμε τον πρίγκηπα (και τα λοιπά κοινότυπα ρομαντικά) αλλά ο ιπποτισμός και η αρρενωπή ευγένεια νομίζω ότι πάντα ζητούμενο από τις γυναίκες.
Αυτά τα σχεδόν γονιδιακά κληρονομούμενα στερεότυπα μας εμποδίζουν πολλές φορές να δούμε το αναπόφευκτο. Ότι το τέλος- χωρισμός είναι μαθηματικά βέβαιος αν και καθόλου ευχάριστος. Η απελπισμένη ανάγκη μας για happy end μας τυφλώνει∙ για την ακρίβεια εθελοτυφλούμε και λαχανιασμένοι αρνούμαστε να λάβουμε την σωστή απόφαση. Το τέλος είναι αναπόδραστο και σίγουρα θλιβερό. Όμως είναι και απαραίτητο και μετά από καιρό λυτρωτικό. Το φοβερό τέλος ίσως είναι η εισιτήριο για μια νέα αρχή και το πολυπόθητο happy end.
Από ένα απροσδιόριστο και ίσως μη εμφανές, αρχικά, σημείο, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Η κοινή πορεία που ονειρεύτηκαν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Καθόλου απλά αλλά σίγουρα αναπόφευκτα, οι άνθρωποι αυτοί, που δεν είναι απαραίτητα ζευγάρι, δεν μπορούν να προχωρήσουν παρέα. Ο ένας επιταχύνει το βήμα του και ο άλλος δεν δύναται να το παρακολουθήσει. Δυσάρεστο αλλά καθημερινό φαινόμενο. Σε αυτή την περίπτωση οι επιλογές είναι μόλις δύο: ο επιταχύνων μπορεί να κρατήσει από το χέρι τον άλλο. Μόνο που το βήμα του δεν θα μπορεί να είναι τόσο γρήγορο πια. Αυτή λοιπόν σχέση θα αποτελέσει οπωσδήποτε βαρίδι για την μετέπειτα πορεία του, όχι απαραίτητα με ανασταλτικό χαρακτήρα αλλά πάντως με επιβραδυντικό. Το κακό θα έρθει όταν αυτός που επιτάχυνε το βήμα του νιώθει τον άλλον ως βάρος, ως αιτία για να μένει στάσιμος, αν όχι να κινείται προς τα πίσω. Ο θυμός και η αδιόρατη κατηγορία θα βαρύνει πάντα το μεταξύ τους κλίμα και η συνέχεια είναι αναμφισβήτητα αναμενόμενη. Από την άλλη υπάρχει πάντα η λύση «χανζαπλαστ»... Ο επιταχύνων τραβάει με γρήγορες κινήσεις από πάνω του αυτή την σχέση και επιχειρεί να περιορίσει τους τραυματισμούς στους λιγότερο δυνατούς.

Εκ προοιμίου, κάθε παραμύθι επιφυλάσσει στον ήρωα του μοχθηρούς δράκους και φθονερές μάγισσες. Δυσκολίες αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Ας μην προσθέσουμε σε αυτές και την λιποψυχία για μια νέα αρχή. Το happy end συμβαίνει αυτόματα και ξαφνικά, την ωραία κοιμωμένη την έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο! Αν νικήσουμε τους δράκους φόβους μας και τις μάγισσες κακίες μας, το happy end μας περιμένει. Και που ξέρεις.. μαζί του μπορεί να περιμένει και ο καβαλάρης πρίγκηπας.......


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου